دسته‌بندی سیستم ­های کنترلی ارتعاشات

سیستم­ های کاهش ارتعاشات به صورت معمول به سه دسته­ ی فعال active، نیمه فعال semi active و غیرفعال passive، تقسیم‌بندی می­ شوند. هر چند در نهایت مقصود این سه سیستم یکسان است، اما نحوه کار و الگوریتم آن‌ها متفاوت می ­باشد. در شکل هر سه سیستم کنترلی مشاهده می ­شود.

 

 سیستم فعال شامل یک کنترل‌کننده فعال که با استفاده از حسگرها قادر به بررسی تحریک و ارتعاشات است و می‌تواند ویژگی‌های جاذب را برای سرکوب موثرتر ارتعاشات تغییر دهد. در این روش ارتعاشات با دامنه وسیعی از فرکانس­ ها خنثی خواهند شد. این سیستم برای مواقعی ترجیح داده می­ شود که نیروی محرک به صورت تناوبی متغیر است و یا هنگامی که فرکانس مشخصه سیستم برای مثال در اثر نوسانات در شرایط مرزی و یا  حرارت تغییر می­ کند.

سیستم کنترلی غیرفعال ، متشکل از یک جزء ارتجاعی(دارای سفتی) و یک هدر دهنده انرژی(میرا کننده) می­ باشد. این سیستم بازخوردی نسبت به عملکرد سازه و میزان ارتعاشات نخواهد داشت و در طول عملیات، دارای مشخصه­ ها و پارامتر­های ثابت است. موفقیت کاربرد کنترلر غیرفعال مرهون شناخت کامل سیستم ارتعاشی و همچنین خصوصیات مواد میرا کننده خواهد بود.

سیستم کنترلی نیمه فعال ترکیبی از سیستم­ های فعال و غیرفعال خواهد بود. سیستم کنترلی نیمه فعال یک کنترل غیرفعال قابل تنظیم می ­باشد. برای مثال، سفتی، ضریب میرایی و دیگر متغیر­های یک سیستم کنترلی غیرفعال بتوانند به صورت اتوماتیک تغییر کنند.